GROETEN UIT GRUNN
We zijn er! Straks volgt een uitgebreid verslag van mijn reünie met Victor (en gezin) in Groningen. Met video. Maar eerst… komen we op tv! Om 18.00 uur zendt RTV Noord een item uit over onze ontmoeting na 39 jaar.
OOIT ALS MUSICAL
Vriendin en top-Photoshopster Suus app’t me met een ‘briljante ingeving’. Een musical moet er komen! Over een pinda die op zoek gaat naar haar roots. Het affiche heeft ze al ontworpen. Een heleboel gierende smileys gaan over en weer. Maar stiekem vind ik het serieus een mooi idee. Daar ga ik eens fijn over dromen 😉 […]
‘HET HEEFT ZO MOETEN ZIJN’
Vandaag heb ik vernomen dat mevrouw Vijverberg is overleden. Twee weken geleden sprak ik haar nog. Ik ben dankbaar dat ik die kans nog heb gekregen. Dat ik niet – net als bij mijn biologische moeder – nét te laat was. “Het heeft zo moeten zijn,” zegt haar dochter Karin. Rust zacht, lieve mevrouw Vijverberg. En nogmaals dank dat […]
EN DE MEDIA
Na BN De Stem zijn ook andere media geïnteresseerd geraakt in ons verhaal. Het AD meldt zich. Net als het Dagblad van het Noorden en RTV Noord. Ze willen erbij zijn wanneer Victor en ik elkaar na 39 jaar weer ontmoeten. Zoals het er nu naar uitziet, wordt ons reünie-weekend in Groningen gezellig druk.
FAMILIE VIJVERBERG
Vanuit het hele land ontvang ik berichten. Van mensen die me willen helpen bij mijn zoektocht. Van geadopteerden die zich met mij identificeren. En van mensen die me vertellen dat ze geraakt zijn door mijn verhaal. Op mijn beurt raakt het mij, dat zo veel mensen bereid zijn mee te denken, mee te zoeken, mee […]
OP DE KALENDER
Hoera, er is een datum! Binnenkort gaan Victor en ik elkaar (opnieuw) ontmoeten. Met het hele gezin zijn we uitgenodigd bij hem, zijn vriendin en twee kinderen thuis. In het noorden van het land. Voor ons een kleine twee uur rijden. Met het (soort van) dagschema van onze tweeling wordt het dan ook nog wel […]
VICTOR NA 39 JAAR GEVONDEN!
Ik ben compleet overdonderd. Sprakeloos. En hyper. De oproep op Facebook werd massaal gedeeld (de teller staat momenteel op 6.734 and still counting). En…het heeft gewerkt. VICTOR IS GEVONDEN!!! We hebben elkaar zojuist (opnieuw) ontmoet via Skype. En oh wat is dit bijzonder. We raken niet uitgepraat. Ik heb tranen in mijn ogen nu ik dit […]
DAT JONGETJE DAT NAAR GOUDA GING
Tijdens het doorbladeren van een fotoalbum valt mijn oog op een foto, die mij zo bekend is. Het is een foto waarop twee Nederlandse vrouwen beiden een klein Aziaatje in hun armen vasthouden. Die Aziaatjes, dat zijn Victor en ik. Victor is een naam, die ik al van jongs af ken. Mijn ouders hebben me […]
DE DAG WAAROP IK INDONESIË VERLIET
Ik ben geboren in Indonesië. Opgegroeid in Nederland. Elk jaar opnieuw vierde ik 24 augustus: de dag waarop ik in 1977 als baby naar Nederland vloog. Want dat ik iets te vieren had, leek me duidelijk. Ik had de kansloze krottenwijken van mijn geboortestad zomaar mogen verruilen voor een huis in een van de rijkste […]
BLOEDBAND
Wat is familie? Het is een vraag die ik mezelf vaak stel sinds ik begonnen ben met het schrijven van mijn boek. (Overigens heb ik het manuscript naar diverse uitgevers gestuurd en is de eerste afwijzing helaas al binnen…) Van mijn zus hoor ik nauwelijks. Of dat nu komt door de geldkwestie van laatst… Ach, ik mag […]
BRUTALE VRAAG
Mijn hele leven al ‘moet’ ik in de verdediging over het niet naar Indonesië gaan. Dat gaat namelijk standaard ongeveer zo: – “Ben je wel eens (terug) naar Indonesië geweest?” – “Nee.” En geloof me, dan kun je er de donder op zeggen dat de wenkbrauwen van de vragensteller/vragenstelster omhoog gaan. Hoe kan dat, zie je ze denken. Wat raar. […]
OOIT ALS DOCUMENTAIRE
“Misschien kunnen we er een documentaire van maken,” zeg ik tegen Aldine. Met mijn stokjes probeer ik een stukje sashimi te grijpen, maar de tonijn glijdt terug op het bord. Wat een nep-Aziaat ben ik toch ook. Aldine is documentairemaakster. Een jaar geleden heb ik voor haar bedrijf een logo ontworpen. Zo heb ik haar leren […]
EEN GEBROKEN HART
Twee helften apart en toch samen. Veel symbolischer kon ik het niet bedenken. Vandaag kocht ik twee kettinkjes met twee – in elkaar passende – halve hartjes. In de ene helft de naam van mijn zus gegraveerd, in de andere helft die van mij. Zo kan ik mijn zus voortaan dicht bij me dragen. En zij mij. […]
GELD…
Vandaag ontving ik een mail van mijn zus. En hoewel ik er van tevoren rekening mee had gehouden, viel de vraag die ze me hierin stelde toch nog rauw op mijn dak. Geld. In Indonesische families is het de normaalste zaak van de wereld elkaar financieel te steunen. Er is geen sociaal vangnet, dus als familie […]
BOEK
Vlak nadat ik in maart het bericht uit Indonesië kreeg, dat mijn moeder was overleden, ben ik begonnen aan het opschrijven van mijn verhaal. Een boek. Het boek vertelt over de aanloop naar mijn zoektocht, de zoektocht zelf en tot slot over wat het me heeft gebracht. Ik geef de lezers een kijkje in mijn verleden. […]
DE WAARHEID VERANDERT ALLES
Het is een zegen dat Mujihah nog in leven is. Dat zij het verhaal van haar zus Marwiyah, mijn moeder, aan Teguh wilde vertellen. Zonder tante Mujihah had ik nooit de waarheid gekend. Deels bleek het waar wat Teguh te horen had gekregen tijdens zijn vorige bezoek aan Magelang. Mijn moeder was inderdaad arm geweest. […]
NOG MEER VRAGEN
Hoewel Teguh tijdens zijn eerdere bezoek aan mijn geboortestad antwoord heeft gekregen op mijn grootste vraag – leeft mijn moeder nog? – is het verhaal voor mij nog lang niet rond. Als het iets teweeg heeft gebracht, dan voornamelijk nog méér vragen. Op welk moment in mijn moeders leven ben ik geboren? Was zij getrouwd […]
IK VRAAG ME AF…
… zou mijn biologische moeder elk jaar aan me gedacht hebben op 14 maart? (Happy birthday to me)
WAT DOE JE ZOAL?
Bennebroek, 3 maart Lieve zus, Het is moeilijk om een eerste brief te schrijven naar iemand die je nog nooit hebt ontmoet. Waar moet ik beginnen? Ach, ik begin gewoon. Want ik wil je graag laten weten dat ik aan jou denk. En aan onze moeder Marwiyah. Allereerst gecondoleerd met het verlies van onze moeder. […]
ZUS
Ik was op alles voorbereid, dacht ik. En al helemaal op het bericht dat mijn moeder zou zijn overleden. Maar dat mijn zoektocht zo ironisch zou lopen: je wacht 38 jaar en bent uiteindelijk zes dagen te laat. Extra wrang is dat mijn moeder – vlak nadat ze me naar Jakarta had gebracht om me […]