OP DE KALENDER
Hoera, er is een datum! Binnenkort gaan Victor en ik elkaar (opnieuw) ontmoeten. Met het hele gezin zijn we uitgenodigd bij hem, zijn vriendin en twee kinderen thuis. In het noorden van het land. Voor ons een kleine twee uur rijden. Met het (soort van) dagschema van onze tweeling wordt het dan ook nog wel […]
VICTOR NA 39 JAAR GEVONDEN!
Ik ben compleet overdonderd. Sprakeloos. En hyper. De oproep op Facebook werd massaal gedeeld (de teller staat momenteel op 6.734 and still counting). En…het heeft gewerkt. VICTOR IS GEVONDEN!!! We hebben elkaar zojuist (opnieuw) ontmoet via Skype. En oh wat is dit bijzonder. We raken niet uitgepraat. Ik heb tranen in mijn ogen nu ik dit […]
DAT JONGETJE DAT NAAR GOUDA GING
Tijdens het doorbladeren van een fotoalbum valt mijn oog op een foto, die mij zo bekend is. Het is een foto waarop twee Nederlandse vrouwen beiden een klein Aziaatje in hun armen vasthouden. Die Aziaatjes, dat zijn Victor en ik. Victor is een naam, die ik al van jongs af ken. Mijn ouders hebben me […]
DE DAG WAAROP IK INDONESIË VERLIET
Ik ben geboren in Indonesië. Opgegroeid in Nederland. Elk jaar opnieuw vierde ik 24 augustus: de dag waarop ik in 1977 als baby naar Nederland vloog. Want dat ik iets te vieren had, leek me duidelijk. Ik had de kansloze krottenwijken van mijn geboortestad zomaar mogen verruilen voor een huis in een van de rijkste […]
BLOEDBAND
Wat is familie? Het is een vraag die ik mezelf vaak stel sinds ik begonnen ben met het schrijven van mijn boek. (Overigens heb ik het manuscript naar diverse uitgevers gestuurd en is de eerste afwijzing helaas al binnen…) Van mijn zus hoor ik nauwelijks. Of dat nu komt door de geldkwestie van laatst… Ach, ik mag […]
BRUTALE VRAAG
Mijn hele leven al ‘moet’ ik in de verdediging over het niet naar Indonesië gaan. Dat gaat namelijk standaard ongeveer zo: – “Ben je wel eens (terug) naar Indonesië geweest?” – “Nee.” En geloof me, dan kun je er de donder op zeggen dat de wenkbrauwen van de vragensteller/vragenstelster omhoog gaan. Hoe kan dat, zie je ze denken. Wat raar. […]
OOIT ALS DOCUMENTAIRE
“Misschien kunnen we er een documentaire van maken,” zeg ik tegen Aldine. Met mijn stokjes probeer ik een stukje sashimi te grijpen, maar de tonijn glijdt terug op het bord. Wat een nep-Aziaat ben ik toch ook. Aldine is documentairemaakster. Een jaar geleden heb ik voor haar bedrijf een logo ontworpen. Zo heb ik haar leren […]
EEN GEBROKEN HART
Twee helften apart en toch samen. Veel symbolischer kon ik het niet bedenken. Vandaag kocht ik twee kettinkjes met twee – in elkaar passende – halve hartjes. In de ene helft de naam van mijn zus gegraveerd, in de andere helft die van mij. Zo kan ik mijn zus voortaan dicht bij me dragen. En zij mij. […]
GELD…
Vandaag ontving ik een mail van mijn zus. En hoewel ik er van tevoren rekening mee had gehouden, viel de vraag die ze me hierin stelde toch nog rauw op mijn dak. Geld. In Indonesische families is het de normaalste zaak van de wereld elkaar financieel te steunen. Er is geen sociaal vangnet, dus als familie […]
BOEK
Vlak nadat ik in maart het bericht uit Indonesië kreeg, dat mijn moeder was overleden, ben ik begonnen aan het opschrijven van mijn verhaal. Een boek. Het boek vertelt over de aanloop naar mijn zoektocht, de zoektocht zelf en tot slot over wat het me heeft gebracht. Ik geef de lezers een kijkje in mijn verleden. […]
DE WAARHEID VERANDERT ALLES
Het is een zegen dat Mujihah nog in leven is. Dat zij het verhaal van haar zus Marwiyah, mijn moeder, aan Teguh wilde vertellen. Zonder tante Mujihah had ik nooit de waarheid gekend. Deels bleek het waar wat Teguh te horen had gekregen tijdens zijn vorige bezoek aan Magelang. Mijn moeder was inderdaad arm geweest. […]
NOG MEER VRAGEN
Hoewel Teguh tijdens zijn eerdere bezoek aan mijn geboortestad antwoord heeft gekregen op mijn grootste vraag – leeft mijn moeder nog? – is het verhaal voor mij nog lang niet rond. Als het iets teweeg heeft gebracht, dan voornamelijk nog méér vragen. Op welk moment in mijn moeders leven ben ik geboren? Was zij getrouwd […]
IK VRAAG ME AF…
… zou mijn biologische moeder elk jaar aan me gedacht hebben op 14 maart? (Happy birthday to me)
WAT DOE JE ZOAL?
Bennebroek, 3 maart Lieve zus, Het is moeilijk om een eerste brief te schrijven naar iemand die je nog nooit hebt ontmoet. Waar moet ik beginnen? Ach, ik begin gewoon. Want ik wil je graag laten weten dat ik aan jou denk. En aan onze moeder Marwiyah. Allereerst gecondoleerd met het verlies van onze moeder. […]
ZUS
Ik was op alles voorbereid, dacht ik. En al helemaal op het bericht dat mijn moeder zou zijn overleden. Maar dat mijn zoektocht zo ironisch zou lopen: je wacht 38 jaar en bent uiteindelijk zes dagen te laat. Extra wrang is dat mijn moeder – vlak nadat ze me naar Jakarta had gebracht om me […]
HALLO EN VAARWEL, MAMA
Er zijn vijf fasen van rouw. Ontkenning is er één van. Die fase sla ik gemakshalve over. Of ik heb haar onbewust in de afgelopen jaren al doorlopen, dat kan ook. Hoe het ook zij, ik geloofde Christine (Mijn Roots) direct op haar woord toen ik haar sprak. Het was het meest ongeloofwaardige verhaal dat ik ooit had gehoord. […]
ZOEKTOCHT VERSNELD VAN START
Surabaya, 21 februari Beste Wendy, De betaling is goed ontvangen en Teguh (Indonesische reisleider, heeft al eens eerder familie gezocht en gevonden voor een geadopteerde uit Nederland) zal zo snel mogelijk voor jou op pad gaan en fysiek in Magelang en omgeving gaan zoeken. Hij zal een verslag schrijven en foto’s maken. Bedankt! Groetjes Ana
BERICHT VAN ANA
Surabaya, 15 februari Ha Wendy, Ik dacht, ik laat weer even van mij horen. Op de advertentie heb ik helaas nog geen reactie gekregen via social media en van de organisaties omtrent jouw zoektocht. Mijn volgende stap zal zijn dat er iemand een hele dag voor jou gaat zoeken. Zelf zou ik het liefste gaan, […]
IK VERWACHT NOG NIKS
Bennebroek, 13 januari Hoi Ana en Christine,Ik was stiekem toch wel benieuwd hoe het met de zoektocht staat. Natuurlijk zijn we nog maar net van start, dus ik verwacht nog niks hoor. Groetjes, Wendy Wanneperveen, 14 januari Hallo Wendy!Helemaal goed dat je informeert en dat mag altijd! Ik weet dat ze inmiddels op pad zijn […]
MIJN GEZICHT OP EEN AFFICHE
Een vriendelijke Aziatische vrouw lacht me toe vanaf het scherm. In haar armen een baby. Die baby, dat ben ik. De vrouw, dat is Martha Chen. Dit plaatje is me zo vertrouwd. Zolang ik me kan herinneren, heeft deze foto van Martha en mij in mijn fotoalbum gezeten. Op de eerste bladzijde, naast mijn geboortekaartje. […]