Na het lezen van de aankondiging op de Facebookpagina van het Dagblad van het Noorden, vreesde ik plots het ergste. Want als ze onze leeftijden (hallo, 40??) al niet juist hadden… en Lia en Coby toeristen noemden die ons ‘opvingen op Schiphol’…?

Het was voor mij zaterdag precies de reden waarom ik vooraf inzage had gevraagd in het artikel. Voor een feitencheck. Dat ik deze niet kreeg (“geen tijd voor”), was reden voor enige nervositeit.

Gelukkig bleek deze aankondiging slechts het haastwerk te zijn van vermoedelijk een webredacteur, die zich nauwelijks in het verhaal heeft verdiept. En niet zo goed kan rekenen. De journalist zelf heeft het prima verwoord, als je het mij vraagt. (Alhoewel… ‘blakende baby’s’? Ik was zwaar ondervoed, toen ik in Nederland aankwam. En in tegenstelling tot wat in het artikel staat, ben ik nooit zélf terug gereisd naar Indonesië om mijn familie te zoeken. Maar een kniesoor die daarop let, zullen we maar denken…?) Zelfs Mijn Roots wordt genoemd. En mijn blog. Jawel, tijd voor een bedankmailtje.

Hier volgt de tekst:

‘Plotseling heb ik er een bonus-zusje bij’

Bijna veertig jaar geleden werden ze op Schiphol afgeleverd bij hun Nederlandse adoptiegezinnen. Zaterdag zagen Victor van der Land en Wendy Dekker elkaar voor het eerst weer. In Sappemeer.
Hij zat rustig op de bank voor de tv toen vriendin Karin ineens vanachter de laptop vroeg: ,,Zeg, wanneer was jij nou ook alweer precies op Schiphol aangekomen?” ,,Op 24 augustus 1977, hoezo?’’ ,,Nou, volgens mij wordt er naar jou gezocht!’’
Krap een maand nadat ze die oproep op Facebook zagen, zitten Victor en Karin met Wendy en haar gezin in hun zonovergoten tuin in Sappemeer. Voor het eerst herenigd sinds ze met hun tweeën als baby werden ingevlogen uit Indonesië, Victor negen weken oud en Wendy vijf maanden.
Vertrouwd
Victor wist meteen dat hij het was die gezocht werd, toen hij Wendy’s Facebookbericht zag. Vooral door die foto’s op Schiphol: twee blakende baby’s in de armen van hun struise Hollandse verzorgsters. ,,Diezelfde foto’s zitten ook in mijn kinderalbum.’’
Meteen de avond van die ontdekking op Facebook zaten ze al uren met elkaar te kletsen via Skype. En sindsdien zijn er nog vele Skype-gesprekken gevolgd. ,,Het is bizar’’, zegt Victor. ,,Hoewel er helemaal geen bloedband is, voelde het meteen heel vertrouwd. Plotseling heb ik er een bonus-zusje bij.’’
Wendy heeft er wel een theorie over: ,,Wij hebben de grootste en allerbelangrijkste reis van ons leven sámen gemaakt. En al ben je baby, ik ben er toch van overtuigd dat je het ergens opslaat in je diepe geheugen. Vanaf dat allereerste gesprek was er een klik.’’
Wit vlekje
Het is een warm maar ook een beetje dubbel gevoel, zegt Victor. Het geluk over de herontdekking van dat gedeelde stukje van hun prilste jeugd, gaat gelijk op met de dankbaarheid over hun gelukkige Hollandse jeugd. Wendy belandde in het Zeeuws-Vlaamse Axel. Victor ging naar Gouda maar verhuisde door het werk van zijn vader naar het Noorden, waar hij opgroeide in Veendam.
,,Je weet je hele leven dat je ergens anders op de wereld bent geboren’’, schetst Victor zijn dubbele gevoel. ,,En hoe warm het nest ook is waar je opgroeit, die allerjongste jeugd blijft een wit vlekje: waar kom ik vandaan, wie bén ik?’’ Die vraag speelde nooit een overheersende rol in hun leven, benadrukken ze beiden. Maar eenmaal volwassen werd het urgenter. Zeker toen de kinderen kwamen.
Wortels
,,Dan ga je je toch afvragen: wat zijn nou eigenlijk mijn eigen roots?’’, zegt Victor. ,,Ik weet dat ik uit Indonesië kom. Daar hebben mijn ouders thuis altijd heel open over gesproken. Ik ben er ook trots op. Ik wilde mijn kinderen kunnen vertellen: kijk, daar komt jullie papa nou vandaan’’, verklaart hij terwijl zijn beide zoontjes in de tuin ravotten met Wendy’s dochtertjes.
Vooral voor tijdschriftjournalist Wendy – inmiddels wonend in Bennebroek – is het niks minder dan een missie. Een zoektocht waarvan ze verslag doet op haar weblog www.indowees.nl en die uiteindelijk een boek gaat opleveren.
Reis terug
Beiden maakten ze de reis terug om het plaatje van hun prilste jeugd in te kunnen kleuren. Ze bleken geboren op Midden-Java: Victor in Klaten bij Jogjakarta en Wendy in Magelang. Zijn spoor stopt voorlopig bij de pleeggezinnen die hem verzorgden tot de vlucht naar Schiphol, maar zij vond haar familie. De stichting Mijn Roots, die Indonesische adoptiekinderen helpt hun wortels te traceren, achterhaalde een halfzus en een tante. Niet haar moeder: die bleek zes dagen voor haar komst overleden.
Veel witte vlekken in hun levens proberen ze de komende tijd nog samen in te vullen, maar eerst wacht de hereniging met de dames die hen op die foto’s zo trots in de armen houden. ,,Dat bleken gewoon twee toeristen, uit Bergen op Zoom. Zij kregen ons na hun vakantie in de armen gedrukt om af te leveren op Schiphol. Ook hen vonden we terug via Facebook. Ze zijn nu in de zeventig maar weten zich alles precies te herinneren. Die gaan we snel opzoeken.’’

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *