Een warm weerzien. Dat was het. Victor en zijn lieve vriendin Karin verwelkomden ons gisteren met open armen.
Wat het weerzien ietwat ongemakkelijk maakte, was de cameraploeg van RTV Noord die er letterlijk bovenop zat. In regisseurstermen heet dat kennelijk ‘op gepaste afstand filmen’. (Maakt mij natuurlijk nieuwsgierig hoe het eruit ziet als men op óngepaste afstand filmt. Maar dat terzijde.) De aandacht die ons verhaal krijgt in de media is waanzinnig. Ook journalisten van het AD en het Dagblad van het Noorden kwamen gezellig buurten.
Blijft altijd spannend hoe een verhaal uiteindelijk zwart op wit verschijnt. Welke uitspraken worden uitgelicht. Of (hopelijk niet) uit hun verband worden getrokken. Ik ben zelf tijdschriftjournalist. En houd ervan als geïnterviewden achteraf zeggen zich volledig in het stuk te herkennen. Met een dankjewel, omdat ze zo blij zijn met het artikel. Hopelijk kunnen Victor en ik deze journalisten straks ook bedanken. Vast wel. We gaan het zien…
Dit is het verhaal van Victor en mij. Een nieuwe start is gemaakt. In Groningen, met onze gezinnen. Mijn vriend Arthur was ook nog eens jarig. Dat moet gezegd worden. Je verjaardag volledig in het teken laten staan van je vriendin… dat is liefde.
In de afgelopen weken hebben we vaak ge-Skyped. Dat het zou klikken was dan ook niet echt een verrassing. “Je voelt als een bonus-zus voor mij,” aldus Victor. En dat familiegevoel is zonder twijfel wederzijds.
Ik sluit dit fantastische weekend af met een kort videoverslag.