“Misschien kunnen we er een documentaire van maken,” zeg ik tegen Aldine. Met mijn stokjes probeer ik een stukje sashimi te grijpen, maar de tonijn glijdt terug op het bord. Wat een nep-Aziaat ben ik toch ook.
Aldine is documentairemaakster. Een jaar geleden heb ik voor haar bedrijf een logo ontworpen. Zo heb ik haar leren kennen als een doortastende, innemende vrouw, die weet wat ze wil. Ze maakt prachtige dingen.
En misschien, heel misschien… kunnen we iets met dat verhaal van mij. Nee, ik hoef dan niet per se zelf in de hoofdrol. Mijn verhaal mag aanleiding zijn voor het onderzoek dat ik wil doen naar de babyhandel in Indonesië in de jaren zeventig. Er moeten meer geadopteerden zijn zoals ik, die op eenzelfde manier bij hun moeder zijn weggehaald. En stel je eens voor, dat veel van deze moeders nog leven. In Indonesië. Ik wil ze zoeken. Ik wil de waarheid achterhalen. Hoe ging dat dan precies? Hoe verliepen die adopties destijds?
Ik zie het voor me.
Aldine heeft momenteel een aantal andere grote, veelbelovende projecten lopen.* Maar mijn verhaal raakt haar. En ze zal erover nadenken.
*een maand later werd Aldine’s debuut documentaire ‘Reset’ geselecteerd voor het Nederlands Film Festival