“Wacht, ik wil met jou op de foto,” zeg ik tegen Tim. We ontmoeten elkaar op een zondagmiddag in Friesland tijdens het benefietconcert van Stichting KINDweesKIND. Tijd voor een selfie, want hallo: Tim is toevallig wel mooi een BN’er. Het bijzondere en nogal bizarre adoptieverhaal van Tim Dondorp heeft veel aandacht gekregen in de media. Zo was Tim dit jaar o.a. te zien in Spoorloos [klik op de link om de uitzending terug te zien]. Een programma dat ik nagenoeg nooit kijk. Maar als er in de aankondiging gesproken wordt over adoptie, Indonesië en twee (!) tweelingen, dan ben ik natuurlijk om. Tenslotte ben ik zelf moeder van een tweeling van nu 2,5 jaar oud.
Het blijft bijzonder om mensen te ontmoeten, met wie ik in essentie meer gemeen heb dan met wie dan ook. Maar die elk op hun beurt weer een uniek verhaal hebben zoals Tim.
Ik denk aan mijn eigen verhaal. Mijn zoektocht. Mijn biologische moeder in Magelang, die zes dagen voordat Stichting Mijn Roots haar traceerde bleek te zijn overleden. Ik denk aan mijn jeugd waarin ik niet altijd gelukkig was. Waarbij ik me nooit echt durfde te verschuilen achter het geadopteerd-zijn. Nog steeds verschuil ik me niet. Maar ik durf inmiddels wel te claimen dat het van invloed is geweest. Dat het geadopteerd-zijn een gat in mijn ziel heeft achtergelaten. En dat dat niets, maar dan ook helemaal niets te maken heeft met dankbaar zijn voor alle kansen en de familie die ik ervoor terug heb gekregen.
Dit liedje heb ik zojuist opgenomen, speciaal voor al mijn ‘broers en zussen’ die ik het afgelopen half jaar heb mogen ontmoeten. Met wie ik me op een nauwelijks te omschrijven manier verbonden voel. Van wie sommigen zich net zo verscheurd hebben gevoeld (en misschien nog steeds wel eens) als ik. Deze is voor jullie: iedereen op deze foto, maar natuurlijk ook alle pinda’s die er afgelopen zondag niet bij waren in Itens. Children of the sun. Dat zijn wij.
Klikkerdeklik…
We’re coming from far, over oceans of time
We’re coming from places we once left behind
We’re looking for love, in the heart of every man
We’re looking for reasons we’ll all understand
We are in need, we want a place for everyone
We shine through love, we are the children of the sun
We follow our dreams and we’ll never stop
We follow our hopes and we’ll never give up
Until we have found the warmth of the sun
Until we are one
– Twarres
PS Tuurlijk, altijd leuk: vierstemmig zingen met jezelf. Maar de bedoeling is natuurlijk dat we deze ooit eens met z’n allen gaan zingen/spelen hè. Met zo ongelofelijk veel muzikaal talent in onze groep…