Ik was op alles voorbereid, dacht ik. En al helemaal op het bericht dat mijn moeder zou zijn overleden. Maar dat mijn zoektocht zo ironisch zou lopen: je wacht 38 jaar en bent uiteindelijk zes dagen te laat. Extra wrang is dat mijn moeder – vlak nadat ze me naar Jakarta had gebracht om me ter adoptie af te staan – nog geprobeerd heeft om me terug te halen. Dat is wat me door Mijn Roots is verteld. Ik voel haar pijn als ik daaraan denk.
Het goede nieuws is: ik heb een halfzus! Vanaf nu zus te noemen. Dat ‘half ’ heb ik altijd een rare toevoeging gevonden. Iemand is familie of niet. Niet half. Ik heb een zus! Zij wist van mijn bestaan niet af en was op z’n zachtst gezegd overrompeld. Maar vooral blij verrast. Vandaag elf dagen geleden verloor ze haar moeder. En nog geen twee weken later krijgt ze er een zus bij. Ze wil graag contact met me. Maar spreekt alleen Bahasa Indonesia. Ana biedt aan om voorlopig als tolk te bemiddelen. Ondertussen heb ik me ingeschreven voor een NTI-cursus Bahasa Indonesia. Ik wil de taal leren en ben nooit eerder zo gemotiveerd geweest.
De reden waarom mijn zus nooit iets over mij heeft gehoord: ik ben geboren uit een affaire (JA! EEN AFFAIRE!!!) tussen mijn moeder en een man met wie ze niet was getrouwd. In die landen is dat taboe. Ik mocht er letterlijk niet zijn. En daarom ben ik afgestaan. En verzwegen. Verrast ben ik over het feit dat ‘geld’ in dit hele verhaal niet voorkomt… Was mijn moeder niet gewoon te arm om voor mij te zorgen?
De buren van mijn moeder hebben het hele verhaal verteld aan Teguh, de reisgids die namens Mijn Roots heeft gezocht. De buren beweerden mijn moeder goed te kennen en als enigen op de hoogte te zijn van mijn bestaan. Of nou ja, mijn moeder heeft nog een stuk of wat zussen, die er wellicht ook vanaf weten. Twee zussen – mijn tantes dus – wonen in Bandung. Een van de zussen woont in Magelang.
Mijn Roots heeft me ook foto’s gestuurd: van m’n moeder en van m’n zus.
Maar… ik herken mezelf niet in hen. Ietwat teleurstellend.